Jestem dwudziestotrzylatką, ale już ćwierć mojego życia spędziłam za granicą. Bywało różnie.
Po raz pierwszy wyemigrowałam w 2006 roku. Było to wtedy gorąca, śmierdząca algami Andaluzja na południu Hiszpanii.
Byłam wtedy dosyć zbuntowaną nastolatką, pełną ideałów i planów na przyszłość. Wiecie, taka dzisiejsza gimbaza, tylko nieco bardziej poukładana.
W Hiszpanii było gorąco. Żadne z nas nie znało hiszpańskiego, wokół nie mieliśmy żadnych Polaków, wszystko było nowe, przytłaczające i absorbujące.
Mówi się, że dzieci mają zdolność w nauce języków obcych. My jesteśmy tego żywym przykładem - już po pół roku pobytu w Hiszpanii potrafiliśmy się swobodnie porozumiewać. Chodziliśmy do szkoły, spotykaliśmy się ze znajomymi, podróżowaliśmy. Wszyscy byli szczęśliwi - oprócz mnie.
Z czasem chyba po prostu minął ten zachwyt, który towarzyszy poznawaniu nowego miejsca.
Wszystko zaczęło mnie denerwować. Morze, plaża, mentalność ludzka, szkoła, znajomi, nawet wiatr. I ten niekończący się upał. Latem nawet nocą temperatura oscylowała około 30°C. W okresie wiosenno-letnio-jesiennym najczęściej zamykałam się więc w pokoju unikając jakichkolwiek promieni słonecznych.
A najgorsza była ta okropna tęsknota. Za Polską, za przyjaciółmi, za psem - za wszystkim, co znam. Z perspektywy czasu wydaje mi się, że przeżywałam wtedy klasyczną depresję eurodziecka.
W Hiszpanii uczyłam się w klasie medycznej - jak wszyscy więc chciałam zostać lekarzem. Ja chciałam być onkologiem dziecięcym. Wydawało mi się wtedy, że polska edukacja stoi na wyższym poziomie niż hiszpańska.
Marudziłam, narzekałam i jęczałam wytaczając coraz to nowsze argumenty, aż w końcu rodzice pozwolili mi wrócić do Polski. Była to jesień 2009, a ja byłam prze-szczęśliwa.
W Polsce miałam niespełna czteroletni epizod. Wystarczająco, żeby skończyć liceum, zakochać się, rozpocząć pracę, dostać się na studia, zaręczyć i podjąć decyzję, że to nie jest start w życie, jakiego bym chciała. Mój narzeczony miał podobne zdanie.
Życie głównie na koszt rodziców, brak niezależności, brak czasu i - oczywiście - chroniczny brak wystarczającej liczby pieniędzy.
Propozycja pracy za granicą dosłownie sama nas znalazła. Skontaktował się z nami agent pośrednictwa pracy z propozycją wyjazdu do Wielkiej Brytanii. Wysłaliśmy więc nasze CV.
Najpierw przeszliśmy rozmowę kwalifikacyjną ze wspomnianym agentem pracy, później telefoniczną rozmowę z brytyjskim reprezentantem firmy, która zaproponowała nam stanowisko. Następnie zostaliśmy zaproszeni na osobistą rozmowę kwalifikacyjną, która odbyła się w Warszawie. Spotkaliśmy się wtedy z całym - pięcioosobowym - sztabem rekrutacyjnym.
Następnego dnia dostaliśmy pozytywną odpowiedź, niedługo później poznaliśmy placówkę, w której mieliśmy pracować. Pięć tygodni po rozmowie kwalifikacyjnej, w kwietniu 2013 roku, byliśmy już w Szkocji.
Początki nie były łatwe. Ba, były niezwykle ciężkie! W pierwszym miesiącu byliśmy gotowi się spakować i wrócić do kraju.
Byliśmy tam tylko we dwoje, mieszkający ze sobą "na poważnie" dopiero pierwszy raz. Nie mieliśmy internetu, ani ciekawych ofert telefonicznych nasze kontakty z najbliższymi ograniczały się więc do kilkuminutowego minimum.
Przez pierwsze półtora miesiąca wynajmowaliśmy pokój u pewnej Szkotki-nimfomanki, u której co i rusz pomieszkiwał ktoś na dziko. W największym apogeum była to trójka ludzi, której niezwykle łatwo przychodziło wyjadanie naszych zapasów. Kolejny pokój w tym samym mieszkaniu wynajmował inny Polak, który był chyba największym bałaganiarzem, jakiego spotkałam do tej pory. On też lubił się częstować.
1 czerwca 2013 wynajęliśmy pierwsze samodzielne mieszkanie.
Początkowo mieszkaliśmy w okolicy Stirling - pięknego, klimatycznego miasteczka, nad którym górował zamek. Wokół były tylko lasy, pola i góry. No i to świeże wyspiarskie powietrze.
W pracy, którą podjęliśmy na początku spędziliśmy ponad rok. W tym czasie bardzo mocno rozwinęliśmy nasze umiejętności językowe, poznaliśmy mnóstwo ludzi i dwie wspaniałe przyjaciółki, które są dla mnie jak siostry.
Z czasem jednak zaczęliśmy się nieco dusić w małym, zastałym miasteczku. 1 czerwca 2014 roku, równy rok po osiągnięciu całkowitej samodzielności, zamieszkaliśmy więc w Glasgow.
O życiu w Glasgow z pewnością pojawi się jeszcze cała seria wpisów. Powiem tylko, że to miasto nas zaskoczyło i rozczarowało jednocześnie.
Wynajem mieszkania to istna "gra o tron", a podjęcie pracy nie jest takie łatwe, jak wszyscy obiecywali. W dodatku centrum śmierdzi przez obszczymurów, a nocami biegają po nim lisy.
Mimo to oboje pokochaliśmy to miasto. Ma wspaniały wiktoriański klimat. Jest ciche i spokojne, a mimo tego ma ogromny dostęp do niezliczonych rozrywek i atrakcji. Mamy świetne prace. Tutaj także poznaliśmy całą masę wspaniałych ludzi - paradoksalnie, niewielu Brytyjczyków ;)
Dobrze nam się tutaj żyje i - przynajmniej do ślubu - nie zamierzamy tego zmieniać.
Myślę jednak, że Glasgow nie jest ostatnim miejscem na mapie, w którym zamieszkamy.
Niestety, pracy na zachodzie jest coraz mniej. Rynek pracy jest zalewany przez różnego koloru imigrantów spoza Europy, którzy podejmują pracę na warunkach, które są uwłaczające dla przeciętnego człowieka.
O mnie Unknown
Skomentuj z Disqus
Skomentuj z Facebooka